Klasyfikacja półmasek filtrujących
 Klasyfikacja półmasek filtrujących

 

Półmaski filtrujące są najpowszechniejszą i najczęściej stosowaną ochroną układu oddechowego przed zanieczyszczeniami powietrza w postaci aerozoli. Chronią one drogi oddechowe oczyszczając powietrze zanim dostanie się ono do dróg oddechowych użytkownika. Według ROZPORZĄDZENIA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2016/425 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie środków ochrony indywidualnej oraz uchylenia dyrektywy Rady 89/686/EWG sprzęt ochrony układu oddechowego klasyfikowany jest w kategorii III, która obejmuje wyłącznie zagrożenia mogące mieć bardzo poważne konsekwencje i nieodwracalne szkody na zdrowiu. W związku z powyższym półmaski filtrujące przed wprowadzeniem na rynek muszą przejść ocenę zgodności, otrzymać certyfikat badania typu UE oraz przynajmniej raz w roku dostać pozytywną ocenę kontroli jakości produktu wg modułu C2 lub D ustalanej z właścicielem certyfikatu.

Ocena skuteczności półmasek filtrujących według wymagań normy notyfikowanej pozwala na dobranie odpowiedniej klasy do zagrożeń występujących w powietrzu oraz zapewnia jednakowe podstawy oceny wyrobów produkowanych przez różnych producentów.

Półmaski filtrujące pod względem skuteczności filtracji i właściwości użytkowych klasyfikowane są w trzech klasach ochrony: FFP1, FFP2, FFP3. Norma EN 149:2001 + A1:2009, zharmonizowana z Rozporządzeniem nr 2016/425 określa wymagania jakie powinien spełniać wyrób, aby otrzymać certyfikat badania typu UE.

Badaniami klasyfikującymi półmaski filtrujące w danej klasie ochrony są badania penetracji, opór oddychania oraz badanie całkowitego przecieku wewnętrznego. Wymagania dotyczące materiału filtracyjnego półmaski określają skuteczność filtracji wobec aerozolu cząstek chlorku sodu oraz aerozolu mgły oleju parafinowego przy zachowaniu odpowiednich oporów oddychania. Badania oceniające prawidłowość konstrukcji półmaski filtrującej dotyczą całkowitego przecieku wewnętrznego oraz zawartości dwutlenku węgla w powietrzu wdychanym. Badanie całkowitego przecieku wewnętrznego ma na celu weryfikacje stopnia dopasowania półmaski filtrującej do użytkowników o różnych wymiarach twarzy. Badanie polega na pomiarze ilości cząstek chlorku sodu jaka dostaje się przez materiał filtracyjny oraz nieszczelności w miejscach przylegania półmaski do twarzy w stosunku do ilości cząstek w otoczeniu. Pomiary wykonywane są podczas czterech form aktywności dla 10 uczestników badań. Seria dla jednego uczestnika obejmuje kolejno ćwiczenia: marsz po bieżni, marsz po bieżni oraz ruchy głową lewo/prawo, marsz po bieżni oraz ruchy głową góra/dół, marsz po bieżni oraz mowa, marsz po bieżni. Każde z ćwiczeń trawa 2 minuty. Badanie zawartości CO2 w powietrzu wdychanym pozwala określić poziom CO2 pod częścią twarzową i wielkość tzw. przestrzeni martwej półmaski filtrującej.

Wymagania dla każdej z trzech klas ochrony przedstawiono w poniżej.

 

Badanie

Wymagania wg normy EN 149:2001+A1:2009

Penetracja wobec aerozolu chlorku sodu

FFP1 < 20%, FFP2 < 6%, FFP3 < 1%

Penetracja wobec aerozolu mgły oleju parafinowego

FFP1 < 20%, FFP2 < 6%, FFP3 < 1%

Opór oddychania

opór wdechu przy 30 l/min
FFP1 ≤ 60Pa, FFP2 ≤ 70Pa, FFP3 ≤ 100Pa
opór wdechu przy 95 l/min
FFP1 ≤ 210Pa, FFP2 ≤ 240Pa, FFP3 ≤ 300Pa
opór wydechu
FFP1, FFP2, FFP3 ≤ 300Pa

Całkowity przeciek wewnętrzny

co najmniej 46 z 50 pojedynczych wyników ćwiczeń nie powinno być większe niż
25% dla FFP1, 11 % dla FFP2, 5% dla FFP3
co najmniej 8 z 10 średnich arytmetycznych uczestników badań nie powinno być większe niż
22% dla FFP1, 8% dla FFP2, 2% dla FFP3

Zawartość CO2 w powietrzu wdychanym

Zawartość CO2 w powietrzu wdychanym nie powinna przekraczać średnio 1% objętościowo