Półmaski filtrujące są najpowszechniejszą i najczęściej stosowaną ochroną układu oddechowego przed zanieczyszczeniami powietrza w postaci aerozoli. Chronią one drogi oddechowe oczyszczając powietrze zanim dostanie się ono do dróg oddechowych użytkownika. Według ROZPORZĄDZENIA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2016/425 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie środków ochrony indywidualnej oraz uchylenia dyrektywy Rady 89/686/EWG sprzęt ochrony układu oddechowego klasyfikowany jest w kategorii III, która obejmuje wyłącznie zagrożenia mogące mieć bardzo poważne konsekwencje i nieodwracalne szkody na zdrowiu. W związku z powyższym półmaski filtrujące przed wprowadzeniem na rynek muszą przejść ocenę zgodności, otrzymać certyfikat badania typu UE oraz przynajmniej raz w roku dostać pozytywną ocenę kontroli jakości produktu wg modułu C2 lub D ustalanej z właścicielem certyfikatu.

Ocena skuteczności półmasek filtrujących według wymagań normy notyfikowanej pozwala na dobranie odpowiedniej klasy do zagrożeń występujących w powietrzu oraz zapewnia jednakowe podstawy oceny wyrobów produkowanych przez różnych producentów.

Półmaski filtrujące pod względem skuteczności filtracji i właściwości użytkowych klasyfikowane są w trzech klasach ochrony: FFP1, FFP2, FFP3. Norma EN 149:2001 + A1:2009, zharmonizowana z Rozporządzeniem nr 2016/425 określa wymagania jakie powinien spełniać wyrób, aby otrzymać certyfikat badania typu UE.

Badaniami klasyfikującymi półmaski filtrujące w danej klasie ochrony są badania penetracji, opór oddychania oraz badanie całkowitego przecieku wewnętrznego. Wymagania dotyczące materiału filtracyjnego półmaski określają skuteczność filtracji wobec aerozolu cząstek chlorku sodu oraz aerozolu mgły oleju parafinowego przy zachowaniu odpowiednich oporów oddychania. Badania oceniające prawidłowość konstrukcji półmaski filtrującej dotyczą całkowitego przecieku wewnętrznego oraz zawartości dwutlenku węgla w powietrzu wdychanym. Badanie całkowitego przecieku wewnętrznego ma na celu weryfikacje stopnia dopasowania półmaski filtrującej do użytkowników o różnych wymiarach twarzy. Badanie polega na pomiarze ilości cząstek chlorku sodu jaka dostaje się przez materiał filtracyjny oraz nieszczelności w miejscach przylegania półmaski do twarzy w stosunku do ilości cząstek w otoczeniu. Pomiary wykonywane są podczas czterech form aktywności dla 10 uczestników badań. Seria dla jednego uczestnika obejmuje kolejno ćwiczenia: marsz po bieżni, marsz po bieżni oraz ruchy głową lewo/prawo, marsz po bieżni oraz ruchy głową góra/dół, marsz po bieżni oraz mowa, marsz po bieżni. Każde z ćwiczeń trawa 2 minuty. Badanie zawartości CO₂ w powietrzu wdychanym pozwala określić poziom CO₂ pod częścią twarzową i wielkość tzw. przestrzeni martwej półmaski filtrującej.

Wymagania dla każdej z trzech klas ochrony przedstawiono w poniżej.