Narty

 

Wstęp

Przed wyjazdem w góry warto przypomnieć sobie podstawowe informacje dotyczące sprzętu oraz zachowania, gwarantujące bezpieczny i udany wypoczynek. 

Aby cało i zdrowo wrócić ze stoku należy, przede wszystkim zdać sobie sprawę z niebezpieczeństw czyhających w górach.   Sytuacje zagrażające zdrowiu i życiu mogą być zawinione przez narciarza lub wynikać z przyczyn obiektywnych.

W pierwszym przypadku chodzi głównie o złe przygotowanie kondycyjne, o brawurę, jakże często nie popartą umiejętnością jazdy, o niską odporność psychiczną, niewłaściwie dobrany lub niskiej jakości sprzęt narciarski, wreszcie o lekceważenie komunikatów służb ratownictwa górskiego oraz przepisów. 

W drugim przypadku, to sama natura zastawia na narciarzy pułapki. Pierwszą z nich jest ukształtowanie terenu. Drugą - wiatr, który w połączeniu z mrozem stanowi poważne niebezpieczeństwo wychłodzenia organizmu i odmrożeń. Innego typu zagrożenie stanowią mgły i zamiecie śnieżne ograniczające widoczność i co za tym idzie utrudniające orientację w terenie, a nawet powodujące całkowitą dezorientację. Kolejne zagrożenie wynika z intensywnego nasłonecznienia górskich stoków.

Promienie słoneczne, zwłaszcza te odbite od białego śniegu, grożą udarem słonecznym lub nawet czasowym zanikiem wzroku (tzw. ślepota śnieżna). Przed słońcem należy chronić nie tylko skórę smarując ją kremem z filtrem UV, ale także oczy zabezpieczając je okularami słonecznymi. Jednak największym i najbardziej podstępnym wrogiem jest sam śnieg, zwłaszcza, gdy przybiera formę nawisów, będących częstą przyczyną lawin.

Podstawowe zasady bezpieczeństwa

W dłuższe trasy nigdy nie wyruszaj samotnie. Wychodząc w góry zostaw wiadomość o celu wycieczki i przewidywanej godzinie powrotu,  codziennie sprawdzaj prognozę pogody, stan pokrywy śnieżnej oraz stopień zagrożenia lawinowego, nie wychodź w góry po obfitym opadzie śniegu, przy nagłym ociepleniu i podczas mgły,  unikaj stromych stoków i żlebów - miejsc sprzyjających powstawaniu lawin, gdy się zgubisz, zejdź do doliny grzbietem, nigdy żlebem, jeśli ulegniesz wypadkowi wezwij pomoc sygnałem akustycznym lub świetlnym (6 sygnałów na minutę plus minuta przerwy), gdy usłyszysz wołanie o pomoc odpowiedz sygnałem (3 razy na minutę plus minuta przerwy) i zgłoś to jak najszybciej w najbliższym punkcie GOPR lub TOPR.

W ocenie trudności, niebezpieczeństw i innych niespodzianek na trasach narciarskich pomocne są znaki i tablice - zakazu, ostrzeżenia i informacyjne. Podstawowym jednak warunkiem bezpieczeństwa na stoku jest dobranie trudności trasy do swoich umiejętności narciarskich. W większości krajów obowiązuje czterostopniowy podział tras narciarskich według kryterium trudności. Dla ułatwienia - zwłaszcza na mapkach, panoramach i schematach stoków - przyjęto umowne oznaczenia według kolorów.

Kolor trasy

Stopień trudności

Trasa zielona

Bardzo łatwa

Trasa niebieska

Łatwa

Trasa czerwona

Trudna;

Trasa czarna

Bardzo trudna.


Ponieważ warunki na trasach zmieniają się ze względu na pogodę m.in. na wielkość i rodzaj opadów śniegu, nawet najłatwiejsza trasa (zielona lub niebieska) może okazać się bardzo trudna.

Poniżej podajemy kilka podstawowych zasad bezpieczeństwa, zalecanych przez tzw. kodeks narciarza. Ich przestrzeganie z pewnością zwiększy Państwa bezpieczeństwo oraz pozwoli zmniejszyć ryzyko kontuzji.

Zasady:

  • Zanim wyruszysz w góry zadbaj o kondycję, przed jazdą zrób krótką rozgrzewkę.
  • W górach oprócz mięśni trzeba używać również głowy.
  • Trzeba mieć wzgląd na innych użytkowników stoku - nie można stanowić dla nich zagrożenia.
  • Szybkość jazdy zawsze należy dostosować do swoich umiejętności, stanu trasy i pogody (jeżdżenie na tzw. kreskę prędzej czy później kończy się poważnym wypadkiem).
  • Trzeba zachowywać bezpieczne odległości (Jeśli ktoś jedzie w ta samą stronę, wyprzedź go lub przepuść, nie próbuje jechać obok).
  • Nie wolno blokować trasy, a szczególnie zatrzymywać się w poprzek trasy, na zakrętach i w przewężeniach.
  • Jeżeli upadniesz, możliwie jak najszybciej wstań, zjedz z trasy.
  • Nartostrady są dla narciarzy, spacerować można w innym miejscu.
  • Należy przestrzegaj znaków narciarskich i informacyjnych (patrz kolory tras).
  • Jeśli zobaczysz wypadek, zatrzymaj się i udziel pomocy lub ją zorganizuj.
  • Należy używać bezpiecznego sprzętu (szczególnie trzeba zwracać uwagę na odpowiednie ustawienia wiązań, tak aby wypięły się w przypadku wywrotki).

Urazy

Także turystyka narciarska oraz narciarstwo zjazdowe w wydaniu rekreacyjnym niosą spore zagrożenie urazami (złamania kości podudzia, kontuzje wiązadeł kolanowych, urazy kręgosłupa, stłuczenia, odmrożenia). 

Urazy kręgosłupa
Ocenia się, że urazy kręgosłupa stanowią około 2-3% wszystkich wypadków sportowych. Jednakże spośród wszystkich urazów kręgosłupa aż 10% jest spowodowanych wypadkiem w czasie uprawiania sportu. Następstwa w postaci przeciążeń i wtórnych zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa u ludzi młodych, a nawet dzieci są regułą po pewnym okresie uprawiania sportu, szczególnie wyczynowego. 

 Urazy głowy
Najbardziej narażeni na urazy głowy są narciarze poniżej 18. roku życia i osoby starsze uprawiające ten sport. Mimo że ogólne ryzyko poważnego urazu głowy jest małe (0,77 na 100 tys. narciarzy), ze względu na konsekwencje wskazane jest, aby dzieci oraz również ci starsi miłośników białego szaleństwa stosowali odpowiednie kaski.

Przedstawione powyżej dane pochodzą z badania naukowców z Wydziału Zdrowia Publicznego w Kolorado, korzystających z obszernej bazy danych na temat wypadków sportowców w tym stanie USA w latach 1994-1997. Wybrali oni i zanalizowali oni przypadki urazów głowy wśród narciarzy, którzy trafili do szpitali.

Poniżej prezentujemy wyniki badań.

Stan ofiar wypadków oceniano przy użyciu przynajmniej trzech skal opisujących nasilenie urazu (m.in. najczęściej używanej przez neurologów skali śpiączki Glasgow). Okazuje się, że urazy głowy rzadko stwarzają zagrożenie dla zdrowia narciarzy: średnie wartości stanu chorych były nieznacznie zmniejszone w stosunku do normy. Oznacza to, że większość z hospitalizowanych odnosiła lekkie obrażenia, jeśli wziąć pod uwagę objawy uszkodzenia mózgu. Mimo to, prawie jedna czwarta pacjentów przebyła złamanie kości czaszki, a 80% okazywało objawy wstecznego zaniku pamięci (nie pamiętali wydarzeń poprzedzających wypadek). Jest to najprawdopodobniej wynik wystąpienia u znacznej części z nich wstrząśnienia mózgu, tj. objawów krótkotrwałego zaburzenia jego czynności bez zmian w obrębie jego struktury (czyli zniszczenia układu nerwowego). Objawy takie najczęściej przemijają, nie pozostawiając trwałych zmian.

Mimo to, o niebezpieczeństwie powinni pamiętać zwłaszcza rodzice i opiekunowie najmłodszych miłośników narciarstwa oraz osoby starsze.

Po upadku w przypadku zaburzeń pamięci, widzenia, niemożności wykonania ruchu lub innego niepokojącego zachowania trzeba jak najprędzej zgłosić się do szpitala.

Czynniki zwiększające bezpieczeństwo

 Do czynników zwiększających bezpieczeństwo należą:

  • sprawdzenie sprzętu przed jazdą (ustawienia wiązań);
  • rozgrzewka przed jazdą i za każdym razem, gdy przerwa w zjazdach trwa dłużej niż 10 minut (sporo wypadków ma miejsce w pierwszej godzinie pracy wyciągów, gdy na trasę wyruszają ludzie, którzy wysiedli z samochodów, autobusów, itp.);
  • świadomość własnych możliwości danego dnia (jeśli poprzedniego dnia bawiliśmy się do późna raczej należy zrezygnować z wyboru trudnych tras i wybrać tzw. „oślą łączkę”);
  • ocena własnego zmęczenia (według statystyk znaczna liczba wypadków ma miejsce w ostatnich godzinach pracy wyciągów, gdy daje o sobie znać zmęczenie, wychłodzenie, itp.)

 

Zanim rozpoczniemy zjazd warto zatrzymać się po „zjechaniu” z orczyka i popatrzeć na innych narciarzy oraz ocenić teren. Szczególne niebezpieczeństwa stwarzają: stromizna, zwężenia trasy, uskoki i muldy.

Ponadto należy pamiętać, że odpowiednie przygotowanie fizyczne oraz rozgrzewka są warunkiem nie tylko bezpiecznej jazdy, ale i czerpania satysfakcji z uprawiania narciarstwa. Nie należy również lekceważyć okresu przystosowania organizmu do warunków górskich.

Wiatr może mieć również negatywny wpływ na bezpieczeństwo jazdy. Ruchy mas powietrza powodują przemieszczenia pokrywy śnieżnej, ograniczenie widoczności, tworzenie zasp, strącanie nawisów (niebezpieczeństwo lawin), poza tym oddziaływują na organizm powodując wychłodzenie.

Śnieg może stwarzać podwójne niebezpieczeństwo - jako opad (ograniczenie widoczności, przemoknięcie, wychłodzenie, zmiana konfiguracji terenu) i jako pokrywa śnieżna - zagrożenie lawinowe.

Kolejnym zagrożeniem jest niska temperatura. Dłuższe przebywanie w temperaturze już kilka stopni poniżej zera może skończyć się odmrożeniami. Nie wolno przeceniać własnej odporności - należy zawsze ubierać się w odzież ciepłochronną, chroniącą przed wiatrem i wodą - patrz rozdział poświęcony odzieży. Należy również pamiętać, że wilgoć i wiatr znacznie przyspieszają proces wychładzania.

Następny z niebezpiecznych czynników - mgła - może przyczynić się nie tylko do dezorientacji w terenie, ale i do fałszywej oceny szybkości oraz szybszej utraty ciepła i zawilgocenia i obmarzania sprzętu.

Ostatnim niebezpieczeństwem może stać się promieniowanie słoneczne. W górach działanie promieniowanie słonecznego jest potęgowane przez odbicie od powierzchni śniegu (od powierzchni lodu lub śniegu odbija się około 85% promieniowania). Ponadto wraz ze wzrostem wysokości rośnie natężenie promieniowania UV (na każde 1000 metrów natężenie promieniowania UV zwiększa się o 15%)

Słońce powoduje oparzenia skóry, ślepotę śnieżną, zapalenie spojówek, przyczynia się także do nagłych zmian warunków na trasie 

Sprzęt

Celem niniejszego opracowania nie jest pomoc Państwu w doborze najnowszego, modnego sprzętu narciarskiego, ale zapewnienie maksymalnego bezpieczeństwa podczas uprawiania „białego szaleństwa”. Z tego względu w celu wyboru optymalnego sprzętu proponujemy skorzystanie z któregoś z serwisów branżowych lub stron internetowych producentów nart, kijków i wiązań.

 

Poniżej podajmy jedynie kilka podstawowych porad dla początkujących narciarzy.

Narty

Narty w zależności od przeznaczenia mają różny kształt i właściwości. Przy zakupie zasadniczym problemem jest dobór odpowiedniego rodzaju i długości. Podstawowa zasada jest taka, że im większe umiejętności, waga, wzrost i agresywność jazdy, tym narty powinny być dłuższe. Ich optymalną długość zazwyczaj określa się przez dodanie do wartości wzrostu 5-10 cm. Narty dla początkujących powinny jednak być równe wzrostowi narciarza. Odmiennego typu nartami są narty carvingove, które w znaczny sposób różnią się od konwencjonalnych, przede wszystkim kształtem i długością. Krótsze, szerokie z przodu i tyłu oraz wąskie w talii, dają możliwość spokojnej jazdy, łatwo się prowadzą i pozwalają na prowadzenie skrętów ciętych (o małym promieniu).

Rozpoczynając sezon narciarski warto obejrzeć swoje narty. Ślizg deski powinien być w dobrym stanie, bez większych ubytków, czy głębokich zarysowań. Szczególnie niebezpieczne i trudne do naprawy są duże ubytki przy krawędziach. Krawędzie nie powinny nigdzie się rozwarstwiać, ani być rozerwane. Jeżeli są zardzewiałe lub poobijane, należy dać je do ostrzenia. Drugim istotnym parametrem dla krawędzi jest ich grubość. Powinna wynosić ona około 1mm. Pęknięcia narty, są ważnym sygnałem, że należy kupić następną parę nart. Należy zwłaszcza dokładnie przyjrzeć się narcie na odcinku pod wiązaniem. Często narty mają różne powierzchowne ubytki. O ile ubytki te nie są głębsze niż 0,8 cm, to w wielu przypadkach można je zakleić. Kolejnym elementem, na który należy zwrócić uwagę jest wygięcie narty. Jeśli spojrzymy na nartę od pięty do dziobu powinna ona mieć kształt lekkiego łuku. Jeżeli będzie zupełnie prosta, należy nabyć nową parę nart.

Nie należy się natomiast za bardzo przejmować pęknięciami oraz wyszczerbieniami czubków nart. Są to wady raczej kosmetyczne. Takie uszkodzenia zwłaszcza często występują w nartach dziecinnych. Pierwsze z wymienionych uszkodzenie można skleić lub uciąć, a na drugie nie zwracać uwagi.

Wiązania
Wiązania są elementem łączącym but z nartą. Mają one zasadniczy wpływ na bezpieczeństwo jazdy. Spełniają trzy podstawowe funkcje: przy zachowaniu elastyczności mocują but do narty w sposób pewny, zapewniają bezpieczeństwo podczas upadków, poprzez wypięcie narty, wreszcie amortyzują drgania i uderzenia. Obecnie używane wiązania są lżejsze niż klika lat temu i bardziej odporne na zniszczenia.

 

Na początek sprawdzamy, czy wszystkie śruby są dokręcone. Jeżeli nie, lub któryś z wkrętów kręci się cały czas oznacza to, że został zerwany gwint. W wielu przypadkach można to naprawić w serwisie. Po sprawdzeniu śrub należy przystąpić do sprawdzenia regulację skali wypięcia. Kręcimy nią od najmniejszej liczby do największej, sprawdzając czy można ustawić wszystkie wartości. Skala powinna być ustawiona odpowiednio do masy narciarza. Ostatnim testem jest przesunięcie w jedną i w druga stronę regulacji do rozmiaru buta.

Buty narciarskie

Ta część ekwipunku przysparza najwięcej problemów przy wyborze i to nie tylko początkującym narciarzom.  Dobrze dobrany but zapewnia panowanie nad nartą w różnych warunkach śniegowo-stokowych oraz skutecznie chroni nasze stopy.  Niestety  o tym czy dobrze dobraliśmy buty przekonamy się dopiero na stoku.

Od wyboru odpowiedniego buta w znacznym stopniu zależy komfort jazdy. Obecnie produkuje się coraz lżejsze modele, ponadto producenci zaopatrują je w specjalne wkładki amortyzujące wibracje. Dla zaawansowanego narciarza najlepszy będzie sztywny but z wysoką cholewką, dla początkujących przeznaczone są modele miększe i niższe, a zatem ułatwiające uginanie stawu skokowego. Decydując się na kupno butów powinno się je mierzyć na pojedyncze grube skarpety np. typu frotte. Buty powinny opinać całą stopę z wyjątkiem palców, nie mogą jednak uciskać. Ważne jest również, aby pięty były mocno unieruchomione, pozwoli to na uniknięcie obtarć i zapewni lepsze "czucie" nart.

 
Kijki

Ich podstawowa rola sprowadza się do przyśpieszenia jazdy, stabilizacji tułowia i pomocy w utrzymaniu równowagi. Długość kijka powinna być taka, aby trzymając kijek wbity w śnieg utrzymywać między ramieniem a przedramieniem kąt prosty. Dużym udogodnieniem jest używanie kijków teleskopowych (z regulowaną długością) możemy je dostosować do każdych warunków.

Strój – jak się ubrać na narty

Poniżej prezentujemy kilka użytecznych porad zarówno dla wytrawnych, jak i początkujących narciarzy dotyczących odpowiedniego stroju.

 

 

Jak powinien wyglądać strój narciarza?

 Strój narciarza powinny składać się z:

 

Odzież

Komfortowy strój powinien składać się z trzech warstw izolacyjnych.

Zadaniem pierwszej z nich, (przylegającej bezpośrednio do skóry tzw. aktywnej bielizny), jest zapewnienie jej jak największej wygody przez odpowiednie odprowadzania potu..

Tkaniny te dzięki swoim właściwościom transportują wilgoć z dala od ciała, chroniąc tym samym organizm przed wychłodzeniem.

Zadaniem drugiej powłoki (np. z materiałów typu polar) jest zapewnienie odpowiedniej izolacji cieplnej – czyli komfortu termicznego.

Trzecia zewnętrzna warstwa odzieży powinna składać się z  wiatroszczelnych kurtki oraz spodni, która nie przepuszczając do wewnątrz wody, pozwalają wilgoci wydostać się na zewnątrz.

Dobór odzieży

O właściwościach termoizolacyjnych odzieży decyduje jej izolacyjność cieplna. Odzież chroniąca przed zimnem powinna spełniać wymagania norm europejskich

W tabeli podano zalecane wartości izolacyjności odzieży stosowanej w różnych temperaturach, z uwzględnieniem czasu użytkowania oraz aktywności jej użytkownika (według wymagań norm EN 342:2004:2004 - w przypadku odzieży stosowanej w temperaturach poniżej -5oC  oraz prEN 14058 - w przypadku odzieży stosowanej w temperaturach do -5oC.

Tabela 1 Zalecane wartości izolacyjność cieplnej odzieży w zależności od temperatury, aktywności jej użytkownika oraz czasu stosowania 

 

Aktywność użytkownika odzież (wydatek energetyczny)

Izolacyjność m2*K/W

Lekka

115 W/m2

Średnia

170 W/m2

8 h

1 h

8h

1h

0,170

11

2

0

-9

0,230

5

-5

-8

-19

0,310

-1

-15

-19

-32

0,390

-8

-25

-28

-45

0,470

-15

-35

-38

-58

0,540

-22

-44

-49

-70

0,620

-29

-54

-60

-83

 

Podane w tabeli temperatury odnoszą się do izolacyjności człowieka, ubranego w odpowiednie rękawice, ochronę głowy oraz obuwie, przebywającego w środowisku o prędkości wiatru między 0,3 m/s a 0,5 m/s. W przypadku wykonywania pracy na zewnętrz oraz narażenia na wiatr o większej prędkości należy uwzględnić wskaźnik chłodzenia wiatrem (wind chill index – WCI).

Należy również pamiętać, że zastosowanie dodatkowych warstw spodniej odzieży - zwiększa izolacyjność cieplną. W związku z tym dobierając odzież o odpowiedniej izolacyjności należy uwzględnić stosowanie przez pracowników ich własnej odzieży, np. w postaci swetrów. W tabeli podano przykładowe wartości izolacyjności cieplnej wewnętrznej odzieży. 

Tabela 2 Przykładowe wartości izolacyjności termicznej spodniej odzieży

Typ odzieży

Izolacyjność termiczna

Podkoszulek z długim rękawem

0,060

Długie slipy

0,060

Skarpety do kolan

0,053

Buty

0,189

Kurtka (jedna warstwa)

0,013

Spodnie (jedna warstwa)

0,013

Koszula

0,013

Tabela  3 Wyliczenie temperatury odczuwalnej z uwzględnieniem czynnika chłodzenia wiatrem
 

Ponadto dobierając odzież chroniącą przed zimnem należy uwzględnić takie jej parametry jak paroprzepuszczalność, odporność na działanie wody, przepuszczalność powietrza (przewiewność).

 

Dobierając odzież należy pamiętać, że będziemy ją stosowali w ekstremalnych warunkach pogodowych. W wysokich górach (szczególnie podczas wjazdu na stok wyciągiem) będziemy narażeni na silne porywy mroźnego wiatru. W takich warunkach dobrze jest mieć odzież wyposażoną w odpowiednią warstwę chroniącą przed wiatrem. Wskaźnikiem charakteryzującym skuteczność tej odzieży jest przepuszczalność powietrza. Klasy przepuszczalności powietrza podano w tabeli.

 

Tabela 4 Klasy przepuszczalności powietrza 

AP [mm/s]]

Klasa

100<100 AP

1

5<AP≤100

2

AP≤ 5

3

  

Odporność na działanie wody

Ponadto odzież powinna charakteryzować się odpowiednią odpornością na przenikanie wody. Odporność ta określana jest za pomocą ciśnienia wody przy jakiem zaczyna ona przenikać przez materiał (patrz tabela). 

W zależności od wymagań dotyczących odporności na działanie wody odzież dzieli się na klasy:

3 klasa ochrony przed wodą – odzież przeznaczona do stosowania w warunkach intensywnych, długotrwałych opadów deszczu (dodatkowo narażenie na rozbryzgi wody np. podczas uprawiania sportów wodnych – żeglarstwa);

2 klasa ochrony przed wodą -  odzież przeznaczona do ochrony przed intensywnymi ale krótkotrwałymi opadami deszczu –

1 klasa ochrony – odzież przeznaczona do stosowania w warunkach narażenia na opady deszczu o małej intensywności (mgły).

Biorąc pod uwagę fakt, że będziemy raczej narażenia na krótkotrwały kontakt z wodą (np. z topiącego się śniegu) lub opadów atmosferycznych skuteczną ochronę zapewni nam odzież o 1 klasie odporności na przenikanie wody.

Tym bardziej, że odzież zapewniająca wyższą skuteczność ochrony przed wodą charakteryzuje się z reguły niżą paroprzepuszczalnością (zdolnością do odprowadzania potu).

 

Ponieważ producenci odzieży sportowej nie podają klasy odporności na działanie wody, ale raczej ciśnienie słupa wody, w tabeli podajemy zestawienia tych parametrów.

Tabela 5 Klasy odporności na przenikanie wody

WP [Pa]

Klasa

8000 ≤ WP ≤ 13 000

1

WP > 13 000

2

 

 

Paroprzepuszczalność – zdolność do odprowadzania potu

Ponadto dobierając odzież należy uwzględnić jej paroprzepuszczlaność (zdolność do odprowadzania potu) oraz temperaturę, w której będzie ona użytkowana. Niestety wraz ze wzrostem skuteczności ochrony przed wodą maleje zdolność odzieży do odprowadzania potu.

W tabeli podano zalecenia dotyczące maksymalnego czasu użytkowania odzieży chroniącej przed wodą od w zależności od temperatury powietrza oraz paroprzepuszczlaności.

 Tabela 6 Zalecenia dotyczące maksymalnego czasu użytkowania odzieży chroniącej przed wodą od w zależności od temperatury powietrza oraz paroprzepuszczlaności.

Temperatura otoczenia

Klasa paroprzepuszczalności

1

Ret ponad 40 minut

2

20<Ret≤40

3

20≤Ret

25

60

105

205

20

75

250

Brak ograniczeń

15

100

Brak ograniczeń

Brak ograniczeń

10

240

Brak ograniczeń

Brak ograniczeń

5

Brak ograniczeń

Brak ograniczeń

Brak ograniczeń

 

Podane wartości są odpowiednie dla wysiłku energetycznego 150 W/m2 oraz wilgotności względnej 50% i wiatru o prędkości 0,5 m/s. W przypadku wiatru o większej prędkości należy uwzględnić czynnik chłodzenia wiatrem 

Rękawice

Niezbędną częścią garderoby są rękawice. Aby spełniały swoją rolę: chroniły i izolowały, powinny być przede wszystkim nieprzemakalne i paroprzepuszczalne. Najczęściej stosowanym materiałem na rękawice jest Gore-Tex lub jego inne handlowe odmiany. Na rynku dostępne są również rękawice wykonane ze skóry oraz innych materiałów.

Wybór rękawic

Kupując rękawice należy zwrócić uwagą na:

  • odpowiednią termoizolacyjność (ręce zwykle marzną zwykle w pierwszej kolejności)
  • wiatroszczelność (idealnym rozwiązaniem są rękawice z materiałów przepuszczających parę wodą oraz skutecznie chroniących przed wiatrem np. z wymienionego powyżej gore-texu)
  • odporność na przenikanie wody (powstającej z topniejącego śniegu).

 

Oprócz wyboru odpowiedniego materiału należy również zwrócić uwagę na szczelność szwów. Generalna zasada jest prosta: wybieramy taki model, który jest najbardziej odpowiedni do stylu jazdy. Najważniejszą rzeczą jest niesugerowanie się wyglądem, lecz materiałami, które zostały użyte do produkcji. Dobre rękawice powinny zapewniać wygodę, pewność chwytu kijków oraz komfort termiczny.

Komfort termiczny

Zdolność do zapewnienia komfortu termicznego dłoni todla każdego narciarza najważniejsza funkcja rękawic. W celu zabezpieczenia przed zimnem producenci stosują wszelkie najnowocześniejsze technologie znane z branży odzieżowej. Materiały, te ułatwiają też odprowadzanie pary wodnej, przez co wewnątrz nie ma nieprzyjemnego uczucia spoconych dłoni oraz stanowią skuteczna ochronę przed wiatrem. Należy jednak zdawać sobie sprawę, że nie ma uniwersalnych rękawic przystosowanych zarówno do niskich temperatur, jak i do warunków panujących  w cieplejszy dzień. Jeżeli na stoku  zaświeci słońce dłonie po prostu się spocą. Nie pomoże nawet najlepsza membrana. Z tego względu, jeśli chce się jeździć zarówno przy bardzo niskich temperaturach (poniżej -10 stopni), oraz w cieplejsze dni trzeba posiadać dwie pary rękawic. Jedne ciepłochronne np. do -10 stopni, drugie do wyższych temperatur.

Zakup rękawic

Aby kupić odpowiednie, wygodne rękawice należy je dokładnie przymierzyć. Rękawica oprócz odpowiedniej termoizolacyjności powinna również zapewniać możliwość uchwycenia kijków. Może się zdarzyć, że z pozoru wygodna rękawica, uszyta ze znakomitych materiałów, nie zapewnia odpowiedniego czucia, ponieważ jest zbyt gruba.

Znakomitym czuciem charakteryzują się rękawice sportowe, używane przez zawodników startujących w alpejskim Pucharze Świata. Często są wyposażone w dodatkową antypoślizgową wykładzinę, by pewnie trzymać kij. Modele slalomowe wyposażone są także we wzmocnienia w celu ochrony przedramion, nadgarstka i dłoni przed uderzeniami tyczek (rękawice te mogą być wyposażone w plastikowe ochraniacze). Niestety w normalnych warunkach rękawice te są zupełnie nie przydatne (no może na Krupówkach).

Należy zapamiętać, że zawodnicy podczas startu spędzają na stoku (razem ze startem i metą) najwyżej kilka minut, stąd też trzymanie ciepła nie jest istotną cechą tego typu rękawic

Dla osób o zacięciu sportowym, jeżdżących niemal wyczynowo dostępne są na rynku rękawic z odpowiednimi wzmocnieniami, wyposażone w dodatkowe patenty, wykonane z najlepszych materiałów. Rękawice te zapewniają wystarczający komfort cieplny oraz odpowiednią pewność chwytu i czucie. Niestety ich cena jest zwykle kilkakrotnie wyższa od normalnych rękawic
Osobny temat to rękawice carvingowe. Są one bardziej podobne do snowboardowych niż narciarskich. Nieużywanie kijów i częsty kontakt dłoni ze śniegiem wymusza stosowanie utwardzonych osłon na nadgarstek i kciuk. Bez takich osłon nie ma prawdziwej rękawicy carvingowej. Stosowanie normalnych rękawic do ostrej jazdy na carvingach może doprowadzić do uszkodzenia nadgarstka. Jeśli chcemy  brać ostre zakręty, narażając się na częste upadki warto kupić ochraniacz nadgarstka lub rękawice wyposażone w ten wynalazek.

Gogle narciarskie

Ważnym uzupełnieniem stroju są gogle chroniące oczy przed wiatrem, śniegiem, mrozem i promieniami słonecznymi. Ich oprawka musi być elastyczna, zarówno w cieple jak i w zimnie. Powinna mieć dobrą wentylację, oraz dobrze przylegać do twarzy. Gogle powinny być wyposażone w szybki chroniące oczy przed niekorzystnym promieniowaniem, zaś kolor zwiększa kontrasty we mgle. Ważne, jest również, aby szybka by7ła odporna na zaparowanie W dobrych goglach szybka wykonana jest z poliwęglanów, co daje jej dużą odporność na zniszczenie i dobre właściwości optyczne.

Dobór gogli narciarskich

Kupując gogle należy zwrócić uwage na możliwość ich zastosowania z kaskiem. Ponadto gogle powinny pewnie trzymać się na głowie oraz dopasowywać się do zarysu twarzy. Powierzchnie mające kontakt z twarzą powinny być wykonane z miękkich, elastycznych materiałów.

Pasek opasujący głowę powinien być tak zaprojektowany, aby był elastyczny  lub dawał się regulować i trzymał się pewnie tyłu głowy lub hełmu.

Oczywiście kupując gogle należy zwrócić uwagę, aby były one odpowiednio oznakowane znakiem CE oraz numerem odpowiedniej normy.

Gogle mogą być wyposażone w filtry przeciwsłoneczne. W tabeli podano oznaczenia filtrów oraz odpowiadające im zakresy współczynników przepuszczania światła.

Niektóre modele gogli posiadają szyby składające się z czterech warstw o właściwościach polaryzacyjnych, dzięki którym można odróżnić stok oblodzony od tego z miękkim śniegiem.

Dobierając gogle należy również zwrócić uwagę na filtry. Jeśli będą one zbyt ciemne to możemy mieć kłopoty z bezpieczną jazdą wieczorem lub w warunkach zachmurzenia. Z drugiej strony również intensywne promieniowanie słoneczne, dodatkowe odbijające się od śniegu może nam odebrać całą przyjemność z jazdy. 

W skrajnych przypadkach ekspozycja na intensywne promieniowanie słoneczne może doprowadzić do czasowej utraty widzenia.

Z tego względu najlepszym rozwiązaniem jest zakup gogli wyposażonych w najbardziej uniwersalne filtry kategorii S2 lub S3.

Jeśli jednak zamierzamy również jeździć na nartach w nocy to konieczne jest zastosowanie gogli z szybkami kategorii S0.

Filtry kategorii S4 najczęściej są stosowane w warunkach intensywnego nasłonecznienia na stokach górskich np. w Alpach lub otwartych przestrzeniach pokrytych np. lodem.

 

Tabela 7 Współczynniki przepuszczania  szybek ochronnych dla narciarzy i użytkowników pojazdów śniegowych

Kategoria filtru

 

Zakres współczynnika przepuszczania światła

 

Od ponad

%

Do

%

S0

80,0

100

S1

43,0

80,0

S2

18,0

43,0

S3

8,00

18,0

S4

3,00

8,0

 

 

Kaski narciarskie

Narciarze bagatelizują jazdę w kasku. Tymczasem ze względu na prawdopodobieństwo oraz ciężkość urazów głowy jest to konieczność. Kask stanowi niezbędne zabezpieczenie, szczególnie dla dzieci. Powinni w nim także jeździć początkujący narciarze niepewnie poruszający się po stoku oraz zawodnicy startujący w slalomach, ze względu na zagrożenia uderzeniem tyczką. O kasku nie mogą zapomnieć również osoby uprawiające narciarstwo ekstremalne oraz młodzież trenująca w klubach i szkółkach narciarskich.

Kask stanowi również ochronę przed zimnem. Może on być stosowany bez czapki, ponieważ wykładzina wewnątrz kasku z reguły zapewnia wystarczającą ochronę przed zimnem. Ponadto kanały wentylacyjne zapewniają dodatkowo wymianę powietrza, zapobiegając poceniu się.
Na szczęście w ostatnich latach kaski stają są modne. Narciarze wyglądają się w nich profesjonalnie. Z tego względu nawet ludzie, którzy na nartach stawiają swoje pierwsze kroki, chcą przynajmniej wyglądać jak ci bardziej doświadczeni. Korzyść z zakupu kasku jest więc podwójna, ponieważ oprócz odpowiedniego wyglądu może uda się uniknąć bolesnych kontuzji.
Uwaga: Nie namawiamy do chodzenia w kasku po Krupówkach.

 

Zakup kasku

Kupując kask narciarki należy zwrócić uwagę na następujące rzeczy.

Każdy kask powinien być oznakowany. Znakowanie kasku powinno zawierać:

- oznaczenie CE;

- numer normy PN EN 1077:2010

- nazwę lub znak firmowy producenta;

- oznaczenie modelu;

- oznaczenie „Kask dla narciarzy zjazdowych”;

- wielkość lub szereg wielkości kasku, podane jako obwód głowy (w cm) dla danego kasku;

- masę kasku (średnia masa kasku zaokrąglona do 50 g);

- rok i kwartał produkcji.

 

Ponadto dobierając kask należy sprawdzić czy można go odpowiednio dopasować do głowy, a w trakcie użytkowania odpowiednio mocować na głowie. Kask nie powinien być nasunięty na czoło ani nie powinien być przesunięty na tył głowy.

 

Należy również pamiętać, że kask poddany silnemu uderzeniu nie powinien być ponownie stosowany.

Kaski są tak skonstruowane, aby pochłaniać energię uderzenia, przez częściowe uszkodzenie skorupy lub wyściółki amortyzującej.