Faza 2: Dobór odpowiednich typów środków ochrony indywidualnej

Faza 2: DOBÓR ODPOWIEDNICH TYPÓW ŚRODKÓW OCHRONY INDYWIDUALNEJ

 Odzież ochronna stosowana przy zagrożeniu pochwycenia i wplątania się w ruchome części
Odzież ta powinna być stosowana przez pracowników narażonych na pochwycenie i wciągnięcie przez ruchome części maszyn, urządzeń.
Przewidziano następujące warianty konstrukcyjne odzieży:

- bluza ze spodniami z podwyższonym przodem
- bluza z kombinezonem bez rękawów
- kombinezon z rękawami.

Wszystkie szwy w odzieży stosowanej przy zagrożeniu wciągnięciem w ruchome części maszyn powinny być wewnątrz odzieży. Zapięcia nie powinny mieć wystających, luźnych końców i powinny być zakryte, nie może być również zewnętrznych kieszeni. Bardzo ważne jest prawidłowe dopasowanie odzieży do sylwetki użytkownika. Odzież powinna być zawsze właściwie zapięta, a obie części ubioru dwuczęściowego powinny być noszone razem.

 Fartuchy ochronne stosowane do prac z ręcznymi nożami
Na odzież chroniącą przed przekłuciem nożami ręcznymi stosowane są materiały metalowe typu drucianej siatki lub odpowiednio połączonych metalowych elementów.
Wymagania dotyczące fartuchów ochronnych stosowanych podczas używania noży ręcznych zawiera norma PN-EN 412. Odnoszą się one do powierzchni ochronnej, konstrukcji i mocowania fartucha. Podstawowym wymaganiem dotyczącym materiału jest odporność na przekłucie charakteryzowana średnią głębokością przekłucia. Nie powinna ona przekraczać 12 mm.

 Odzież chroniąca przed opryskaniem cieczą
Odzież tego typu chroni przed krótkotrwałym kontaktem z ciekłymi substancjami chemicznymi i może być wykonana z tkanin i włóknin impregnowanych. Charakteryzuje się ona lekkością i przewiewnością. Materiały z których jest wykonana ta odzież zapewniają ograniczoną ochronę przed szkodliwymi, płynnymi substancjami chemicznymi
Do grupy tej można zaliczyć również odzież chroniącą poszczególne części ciała przed ciekłymi substancjami chemicznymi.
Są to m.in. rękawy / zarękawki, fartuchy chroniące przed wodą dla przemysłu spożywczego , spodnie, . Wymagania dla tej odzieży opisano w normie PN EN 467 (w przypadku wyrobów wielokrotnego użytku) oraz w normie prEN 1513 (w przypadku wyrobów do krótkotrwałego użytku).

 Odzież chroniąca przed zimnem
>O przeznaczeniu odzieży do prac w środowisku o obniżonej temperaturze decyduje izolacyjność cieplna odzieży. Odzież chroniąca przed zimnem powinna spełniać wymagania norm europejskich EN 342:2004:2004 (w przypadku odzieży stosowanej w temperaturach poniżej -5oC)  lub prEN 14058 (w przypadku odzieży stosowanej w temperaturach do -5oC).  W tabeli podano zalecane wartości izolacyjności odzieży stosowanej w różnych temperaturach, z uwzględnieniem czasu użytkowania oraz ciężkości wykonywanej pracy.

 

Tabela Zalecane wartości izolacyjność cieplnej odzieży w zależności od temperatury, ciężkości oraz czasu pracy

 

Ciężkość wykonywanej pracy (aktywność użytkownika)

Izolacyjność m2*K/W

Lekka

115 W/m2

Średnia

170 W/m2

8 h

1 h

8h

1h

0,170

11

2

0

-9

0,230

5

-5

-8

-19

0,310

-1

-15

-19

-32

0,390

-8

-25

-28

-45

0,470

-15

-35

-38

-58

0,540

-22

-44

-49

-70

0,620

-29

-54

-60

-83

 

Podane w tabeli temperatury odnoszą się do izolacyjności człowieka, ubranego w odpowiednie rękawice, ochronę głowy oraz obuwie, przebywającego w środowisku o prędkości wiatru między 0,3 m/s a 0,5 m/s. W przypadku wykonywania pracy na zewnętrz oraz narażenia na wiatr o większej prędkości należy uwzględnić wskaźnik chłodzenia wiatrem (wind chill index – WCI).

Należy również pamiętać, że zastosowanie dodatkowych warstw spodniej odzieży - zwiększa izolacyjność cieplną. W związku z tym dobierając odzież o odpowiedniej izolacyjności należy uwzględnić stosowanie przez pracowników ich własnej odzieży, np. w postaci swetrów. W tabeli podano przykładowe wartości izolacyjności cieplnej wewnętrznej odzieży.

Tabela Przykładowe wartości izolacyjności termicznej spodniej odzieży

 

 

Typ odzieży

Izolacyjność termiczna

Podkoszulek z długim rękawem

0,060

Długie slipy

0,060

Skarpety do kolan

0,053

Buty

0,189

Kurtka (jedna warstwa)

0,013

Spodnie (jedna warstwa)

0,013

Koszula

0,013

 

Ponadto dobierając odzież chroniącą przed zimnem należy uwzględnić takie jej parametry jak paroprzepuszczalność, odporność na działanie wody, przepuszczalność powietrza (przewiewność).
Poniżej podano znak graficzny  stoswany dla odziezy chroniącej przed zimnem.

 
Znak graficzny odzieży chroniącej przed zimnem



 Rękawice chroniące przed lekkimi urazami mechanicznymi
Rękawice stosowane do ochrony przed lekkimi i średnio ciężkimi urazami mechanicznymi wykonywane są ze skóry, tkanin lub dzianin powlekanych tworzywami sztucznymi lub gumą, dzianin poliestrowych, stylonowych, poliamidowych, aramidowych, rdzeniowych.

Rękawice chroniące przed przecięciem nożem ręcznym
Oddzielną grupę rękawic stanowią rękawice chroniące przed ciężkimi urazami mechanicznymi jak przecięcie ostrym nożem. Natomiast rękawice przeznaczone do prac z nożami ręcznymi powinny spełniać wymagania normy PN-EN 1082-1:1999 "Odzież ochronna - Rękawice i ochrony ramion chroniące przed przecięciami i ukłuciami nożami ręcznymi. Część 1: Rękawice z plecionki pierścieni i ochrony ramion".

 
Znak graficzny dla rękawic chroniących przed uderzeniem nożem



 Ochrony ramion przed czynnikami mechanicznymi
Ochrony ramion przed czynnikami mechanicznymi są oceniane według normy PN-EN 388.
Rękawice chroniące przed czynnikami mechanicznymi (lekkimi i średnio ciężkimi) powinny spełniać wymagania określone w normie PN-EN 388:1997 "Rękawice chroniące przed zagrożeniami mechanicznymi". Norma ta podaje poziomy skuteczności dla czterech parametrów tj.:

- odporności na ścieranie (4 poziomy skuteczności);
- odporności na przecięcie (5 poziomów);
- wytrzymałości na rozdzieranie (4 poziomy);
- wytrzymałości na przekłucie (4 poziomy).


Poziomy skuteczności dla poszczególnych rękawic ustalane są na podstawie wyników badań laboratoryjnych. Norma określa minimalne wymagania dla każdego poziomu skuteczności w odniesieniu do wymienionych wyżej parametrów. Im wyższy poziom skuteczności, tym wyższy stopień ochrony jaki zapewnia rękawica.

 Rękawice chroniące przed czynnikami chemicznymi i mikroorganizmami
Rękawice te mogą być wykonane z kauczuków syntetycznych lub kauczuku naturalnego, z tworzyw sztucznych oraz z materiałów powleczonych gumą lub tworzywami sztucznymi.
Przy wyborze rękawic chroniących przed czynnikami chemicznymi należy korzystać z informacji producentów rękawic, które podane są najczęściej w katalogach w formie tabel odporności chemicznej.
Rękawice ochronne wytworzone przez różnych producentów nawet jeśli wykonane są z tych samych materiałów mogą charakteryzować się innymi właściwościami ochronnymi.

Podstawowym wskaźnikiem określającym stopień ochrony zapewnianej przez rękawice w kontakcie z substancją chemiczną jest czas przebicia. Jest to czas, który upłynął od początkowego kontaktu związku chemicznego z zewnętrzną powierzchnią materiału rękawicy do momentu pojawienia się tej substancji po drugiej stronie materiału. Na podstawie czasu przebicia dokonuje się kwalifikacji rękawic do jednej z sześciu klas określających poziom ochrony tj.:

> 10 minut - 1 klasa
> 30 minut - 2 klasa
> 60 minut - 3 klasa
> 120 minut - 4 klasa
> 240 minut - 5 klasa
> 480 minut - 6 klasa


Im dłuższy jest przewidywany czas kontaktu pracownika z substancją chemiczną tym wyższym poziomem skuteczności powinna charakteryzować się rękawica dobrana do takiej pracy.

Przyjmuje się, że do ochrony rąk przed czynnikami mikrobiologicznymi należy stosować rękawice chroniące przed chemikaliami, gdyż rękawice odporne na przenikanie związków chemicznych powinny również stanowić skuteczną barierę dla zagrożeń mikrobiologicznych.

 
Znak graficzny dla rękawic chroniących przed czynnikami chemicznymi

 

 
Znak graficzny dla rękawic chroniących przed mikroorganizmami



 Rękawice chroniące przed zimnem
Rękawice chroniące użytkownika przed stratą ciepła na drodze konwekcji i kontaktu z zimnem do temperatury równej -50oC powinny spełniać wymagania normy PN-EN 511:1998 "Rękawice ochronne chroniące przed zimnem". Norma ta określa następujące wymagania:

- zimno konwekcyjne (termoizolacyjność);
- kontakt z zimnem (opór cieplny);


dla rękawic wykonanych z materiałów powleczonych gumą lub tworzywami sztucznymi dodatkowo:

- odporność na wielokrotne zginanie w niskiej temperaturze;
- odporność na działanie niskiej temperatury.


W odniesieniu do termoizolacyjności i oporu cieplnego w normie określono poziomy skuteczności od 1 do 4.
Ponadto, rękawice chroniące przed zimnem powinny również spełniać wymagania dotyczące nieszkodliwości oraz wielkości i wymiarów, a także charakteryzować się odpornością na ścieranie i na rozdzieranie (co najmniej 1 poziom skuteczności). Dodatkowym wymaganiem jest nieprzepuszczalność wody.

Rękawice chroniące przed zimnem wykonuje się ze skóry, z materiałów powlekanych lub tkanin, często stosuje się wkładkę ocieplającą. Rękawice można stosować do prac na otwartej przestrzeni w okresie zimy lub do prac w pomieszczeniach zamkniętych w warunkach przemysłowych.

Jeżeli na danym stanowisku pracy oprócz niskiej temperatury występują również zagrożenia mechaniczne (przecięcie, przekłucie) - rękawice powinny charakteryzować się poza odpornością na działanie zimna również odpornością na działanie tych czynników.

 
 
Znak graficzny według PN-EN 511



 Rękawice chroniące przed kontaktem z gorącymi przedmiotami
Rękawice elektroizolacyjne

Do ochrony rąk przed porażeniem prądem elektrycznym stosuje się rękawice elektroizolacyjne (rękawice dielektryczne). Rękawice elektroizolacyjne dzieli się na sześć klas, różniących się między sobą właściwościami elektrycznymi.

Klasa

Napięcie prądu zmiennego [V]

Napięcie prądu stałego [V]

00

500

750

0

1 000

1 500

1

7 500

11 250

2

17 000

25 500

3

26 500

39 750

4

36 000

54 000


Dodatkowo, w zależności od specyficznych właściwości rękawic elektroizolacyjnych, norma wprowadza również ich podział na sześć kategorii:

kategoria A - rękawice odporne na działanie kwasu,
kategoria H - rękawice odporne na działanie oleju,
kategoria Z - rękawice odporne na działanie ozonu,
kategoria R - rękawice odporne na działanie kwasu, oleju, ozonu oraz o zwiększonej odporności mechanicznej,
kategoria C - rękawice odporne na działanie skrajnie niskiej temperatury.



 Obuwie chroniące palce przed uderzeniem
Do ochrony palców stopy przed uderzeniem, uciskiem lub zgnieceniem służą podnoski wykonane ze stali lub z tworzywa sztucznego. Zgodnie z wymaganiami norm obuwie bezpieczne wyposażone jest w podnoski zabezpieczające przed uderzeniem z energią 200 J i naciskiem 15 kN, zaś obuwie ochronne w podnoski chroniące przed uderzeniem z energią 100 J i naciskiem 10 kN. W odniesieniu do obuwia zawodowego nie precyzuje się wymagań dotyczących ochrony palców stopy.
Odporność podnosków na uderzenia i nacisk nie jest określona odpowiednim symbolem.

 Spody chroniące przed przebiciem
W celu ochrony stopy przed ukłuciem ostrym przedmiotem stosowane jest obuwie z wkładką stalową wmontowaną na stałe w spód obuwia. Element ten zapewnia odporność statyczną na przebicie z siłą 1100 N. Właściwość ta określona jest symbolem "P". W wkładkę antyprzebiciową może być zaopatrywane obuwie bezpieczne, ochronne i zawodowe.

 Podeszwa chroniąca przed poślizgiem na powierzchniach gładkich i zatłuszczonych
Przy eksploatacji spodów obuwia istotne znaczenie ma ich współczynnik tarcia. Wskaźnik ten zależy od szeregu czynników, a przede wszystkim od rodzaju materiału spodu, urzeźbienia i szorstkości powierzchni, twardości spodu, sztywności przy zginaniu, zwilżalności oraz nacisku. W opracowywanym projekcie normy (ENV 13287) europejskiej zaproponowano, aby minimalny współczynnik tarcia dynamicznego podeszwy obuwia na poziomym podłożu stalowym, pokrytym gliceryną wynosił 0,15. Brakuje symbolu określającego właściwości ochronne obuwia przed poślizgiem.

 Obuwie ciepłoochronne
Zdolność spodu do ochrony przed zimnem zależy od jego konstrukcji i rodzaju zastosowanego materiału ocieplającego. Zgodnie z normą PN - EN 344 obuwie chroni użytkownika przed zimnem, jeżeli obniżenie temperatury w okolicy przedstopia na górnej powierzchni podpodeszwy nie przekracza 10 oC po czasie 30 min od momentu umieszczenia obuwia w atmosferze o temperaturze -20 oC.
Izolacja spodu może być dodatkową cechą obuwia bezpiecznego, ochronnego bądź zawodowego do użytku w pracy określaną w jego oznakowaniu symbolem "CI".

 Hełmy ochronne
Do ochrony głowy pracowników przed uderzeniem przez spadające przedmioty stosowane są przemysłowe hełmy ochronne. Ich głównym zadaniem jest ochrona przed uderzeniami spadających przedmiotów oraz uderzeniami głową o wystające elementy konstrukcji stanowiska pracy.


 Okulary - składają się z oprawy, szybek ochronnych lub filtrów, osłonek bocznych i zauszników. Okulary mogą być wyposażone w jedną lub dwie szybki ochronne. Niektóre modele okularów mogą być stosowane razem z okularami korekcyjnymi lub mogą być wyposażone w szybki o działaniu korekcyjnym.

 Gogle - środek ochrony oczu, przylegający do  twarzy, ściśle obejmujący obszar oczny. Składają się one z miękkiej oprawy, szybek ochronnych (najczęściej wykonanych z poliwęglanu lub octanu celulozy) oraz taśmy tekstylno-gumowej. Gogle mogą być wyposażone w jeden lub dwa elementy przezierne. Oprawy gogli mogą być wyposażone w system wentylacji bezpośredniej lub pośredniej. Niektóre modele mogą być stosowane razem z okularami korekcyjnymi.

 Osłony twarzy - chronią oczy, twarz i część szyi. Osłony twarzy składają się z elementu przeziernego w postaci szybki ochronnej lub siatki, oprawy oraz zespołu nagłowia. Osłony (wyposażone w nagłowie samonośne) mogą być noszone na głowie użytkownika lub montowane na hełmie ochronnym. Niektóre modele osłon są wyposażone w dodatkowe elementy osłaniający czoło lub szyję.

        Środki  ochrony słuchu

Uszkodzenia słuchu spowodowane nadmierną ekspozycja na hałas w miejscu pracy należą do najczęściej rejestrowanych przypadków chorób zawodowych w Polsce. Dopuszczalne wartości hałasu ze względu na ochronę słuchu są następujące:

- poziom ekspozycji na hałas odniesiony zarówno do 8 godzin jak i tygodnia pracy nie może przekraczać 85 dB,
- maksymalny poziom dźwięku A, mierzony przy włączonej charakterystyce dynamicznej S, nie może przekraczać 115 dB,
- szczytowy poziom dźwięku C nie może przekraczać 115 dB.


W przypadku gdy brak jest możliwości ograniczenia emisji hałasu lub zastosowania odpowiednich procedur organizacyjnych zapobiegających lub zmniejszających czas ekspozycji pracowników na hałas należy zastosować ochronniki słuchu. Ochronniki słuchu dzieli się na:

- nauszniki przeciwhałasowe
- wkładki przeciwhałasowe.



Nauszniki przeciwhałasowe

Nauszniki przeciwhałasowe składają się z czasz tłumiących, które obejmują małżowiny uszne i przylegają do głowy miękkimi poduszkami uszczelniającymi. Nauszniki przeciwhałasowe mogą być:
 niezależne;
 nahełmowe (mocowane do hełmów ochronnych).

Metody doboru

Podstawowym założeniem doboru ochronników słuchu jest zapewnienie wartości poziomu dźwięku A pod ochronnikiem mniejszej od wartości dopuszczalnej. Dobierając ochronniki słuchu można wykorzystać kilka metod. Do najbardziej popularnych należy metoda HML. Aby móc ją zastosować niezbędna jest znajomość wartości poziomów dźwięku C i A hałasu na stanowisku pracy oraz wartości parametrów ochronnych H, M i L ochronników słuchu.

Sprzęt ochrony układu oddechowego

Sprzęt zabezpieczający układ oddechowy przeznaczony jest do ochrony pracownika przed wdychaniem niebezpiecznych substancji obecnych w atmosferze stanowiska pracy w formie aerozoli ze stałą fazą rozproszenia (pyłu, dymu) lub aerozoli z ciekłą fazą rozproszenia (mgły), lub też w formie gazu albo pary.
Niektóre typy sprzętu ochrony układu oddechowego przeznaczone są do stosowania w warunkach niedoboru tlenu (poniżej 17% obj.)
Ze względu na szczególnie niebezpieczny dla zdrowia i życia pracownika charakter zagrożeń w postaci niedoboru tlenu lub wchłaniania szkodliwych substancji chemicznych, w celu dokonania prawidłowego doboru sprzętu ochrony układu oddechowego, konieczna jest identyfikacja rodzaju zanieczyszczenia, pod względem jakościowym i ilościowym. Nieprawidłowe dobranie sprzętu ochrony układu oddechowego lub stosowanie tego sprzętu nie zgodnie z jego przeznaczeniem lub poza zakresem jego ochronnego działania, może spowodować poważne zagrożenie dla życia lub zdrowia użytkownika. Wynika to z faktu, że istnieje wiele typów sprzętu ochrony układu oddechowego zaprojektowanych do ochrony przed wyszczególnionymi przez producenta zanieczyszczeniami, w ściśle określonych warunkach użytkowania.

Ze względu na szczególne uciążliwości dla pracownika wynikające ze stosowania sprzętu ochrony układu oddechowego powinien on być stosowany jedynie w ściśle określonych, krótkotrwałych i wyjątkowych sytuacjach, w których nie można zastosować rozwiązań zbiorowych, zapewniających oczyszczanie powietrza lub jego wymianę, a także w przypadku, gdy te działanie nie będą wystarczające do zapewnienia powietrza zdatnego do oddychania.

Oczyszczający sprzęt ochrony układu oddechowego

Zasada działania tego typu sprzętu polega na oczyszczaniu powietrza w strefie oddechowej pracownika ze szkodliwych substancji chemicznych, w postaci aerozolu, gazu lub pary. Sprzęt ten składa się z części twarzowej (maski, półmaski lub ćwierćmaski) oraz z elementów oczyszczających (filtru, pochłaniacza lub filtropochłaniacza).
Sprzęt oczyszczający może być w wersji respiracyjnej lub z dodatkowym nadmuchem powietrza, gdy wyposażony jest w urządzenie mechanicznie kierujące powietrze przez element oczyszczający do części twarzowej, w postaci: maski, półmaski, hełmu lub kaptura.
Dobór rodzaju stosowanego elementu oczyszczającego i jego klasy skuteczności ochronnej musi być dostosowany do rodzaju zanieczyszczenia.

 Jednorazowe półmaski filtrujące do ochrony przed aerozolami (pył, dym, mgła)
W całości lub częściowo wykonane są z materiału filtrującego. Mogą być również zaopatrzone w zawór wydechowy. Spełniają wymagania zawarte w normie PN - EN 149.
Powinny być odpowiednio oznakowane: FFP1, FFP2 lub FFP3 w zależności od klasy skuteczności.

 Części twarzowe (maski lub półmaski) do kompletowania z elementami oczyszczającymi
Maski zakrywają czoło, nos, usta i brodę, posiadają wizjer. Spełniają wymagania zawarte w normie PN- EN 136.
Półmaski zakrywają nos, usta i brodę. Spełniają wymagania zawarte w normie PN - EN 140.

 Oczyszczający sprzęt ochrony układu oddechowego ze wspomaganiem przepływu powietrza wyposażony w maskę lub półmaskę
Układ wymuszający przepływ powietrza składa się z: silnika, wentylatora oraz baterii i jest dołączony do części twarzowej lub noszony na pasku przez użytkownika. Układ ten zapewnia przepływ oczyszczonego powietrza z urządzenia do części twarzowej.

Wymagania, sposób badania i znakowania tego typu sprzętu opisano w normach PN - EN 147 i PN-EN 1242.

 Oczyszczający sprzęt ochrony układu oddechowego z wymuszonym przepływem powietrza wyposażony w hełm lub kaptur
Sprzęt ten może być wyposażony w kaptur lub hełm ochronny.
Kaptur wykonany jest z miękkiego materiału, okrywającego całą głowę, czasem również policzki. Jeśli sprzęt jest wyposażony w hełm spełniający wymagania normy PN-EN 379, w takim przypadku może być stosowany do jednoczesnej ochrony głowy i układu oddechowego. Wymagania, sposób badania i znakowania tego typu sprzętu opisano w normach PN - EN 146 i PN-EN 1241.

Filtry do ochrony przed aerozolami (pył, dym, mgła)

Wymagania, sposób badania i znakowania opisano w normie PN - EN 143. Posiadają oznaczenia P1, P2 lub P3, w porządku wzrastającej skuteczności..

Pochłaniacze

Pochłaniacz należy dobierać w zależności od rodzaju gazu lub pary ( typ pochłaniacza ) oraz ze względu na stężenie objętościowe ( klasa pochłaniacza od 1 do 3, uwzględniając wzrastającą możliwość pochłaniania).

W normie EN 14387: 2004  opisano typy pochłaniaczy oznaczonych literami A, B, E, lub K. W normach PN - EN 371 oraz PN - EN 372 opisano oznaczenia AX i SX.

Oznaczenie pochłaniaczy przeznaczonych do ochrony przed poszczególnymi substancjami polega na przypisaniu odpowiednim typom pochłaniaczy symboli literowych oraz barwy etykiety. Oznaczenia dla poszczególnych typów są następujące:

- typ oznaczony literą A oraz barwą brązową - przeznaczony do ochrony przed określonymi przez producenta organicznymi parami i gazami, o temperaturze wrzenia powyżej 65oC;
- typ oznaczony literą AX oraz barwą brązową - przeznaczony do ochrony przed określonymi przez producenta organicznymi parami i gazami o temperaturze wrzenia poniżej 65oC;
- typ oznaczony literą B oraz barwą szarą - przeznaczony do ochrony przed określonymi przez producenta nieorganicznymi parami i gazami, z wyjątkiem tlenku węgla;
- typ oznaczony literą E oraz barwą żółtą - przeznaczony do ochrony przed dwutlenkiem siarki oraz innymi określonymi przez producenta parami i gazami kwaśnymi;
- typ oznaczony literą K oraz barwą zieloną - przeznaczony do ochrony przed amoniakiem oraz określonymi przez producenta organicznymi pochodnymi amoniaku;
- typ oznaczony symbolem SX oraz barwą fioletową - przeznaczony do ochrony przed określonymi przez producenta substancjami, tzw. pochłaniacz specjalny.


Wszystkie pochłaniacze dzieli się ponadto na trzy klasy ochronne: 1, 2 i 3, określając je jako pochłaniacze o:

- niskiej pojemności sorpcyjnej, przeznaczone do ochrony przed gazami lub parami o stężeniu objętościowym w powietrzu nie przekraczającym 0,1%;
- średniej pojemności sorpcyjnej, przeznaczone do ochrony przed gazami lub parami o objętościowym stężeniu w powietrzu nie przekraczającym 0,5%;
- wysokiej pojemności sorpcyjnej, przeznaczone do ochrony przed gazami lub parami o objętościowym stężeniu w powietrzu do 1% .



Izolujący sprzęt ochrony układu oddechowego
Izolujący sprzęt ochrony układu oddechowego umożliwia oddychanie niezależnie od otaczającej atmosfery. Składa się z części twarzowej oraz urządzenia dostarczającego powietrze w strefę oddechową pracownika. Sprzęt izolujący można podzielić na dwie podstawowe grupy: stacjonarny i autonomiczny.