Promieniowanie podczerwone

Promieniowanie podczerwone może wywołać wzrost temperatury tkanki, a w konsekwencji oparzenie. Naturalnym źródłem promieniowania podczerwonego jest słońce. Poza atmosferą temperatura barwowa widma słonecznego wynosi w przybliżeniu 600 K. Typowymi technologicznymi źródłami promieniowania podczerwonego (tzw. źródła termiczne) są:

otwory ścian pieców popielnych, grzewczych, hartowniczych, ceramicznych lub szklarskich;
roztopione metale lub szkło;
elementy metalowe rozgrzane do wysokich temperatur;
lampowe promienniki podczerwieni (m.in. używane w hodowli zwierząt, do suszenia przędzy, wypalania ziarna, itp.);
paleniska parowe, elektryczne, węglowe lub gazowe.

Jako kryterium zagrożenia promieniowaniem podczerwonym przyjmuje się niedopuszczenie do powstania uszkodzenia termicznego rogówki, spojówki, soczewki, i siatkówki oka oraz skóry.
Wzory na obliczanie wielkości mierzonych podczas oceny narażenia na promieniowanie podczerwone podano poniżej:

Luminancja energetyczna

Przy ocenie narażenia na promieniowanie podczerwone wartość Lc nie powinna przekraczać 0,6/α (α – wielkość kątowa źródła promieniowania z przedziału od 11 do 100 mrad)

Natężenie napromienienia

Ocenę zagrożenia termicznego rogówki i soczewki należy wykonywać:
dla całego zakresu podczerwieni: gdy czas jednorazowej ekspozycji t < 1 000 s. Wówczas natężenie napromieniowania E_c nie powinno przekraczać wartości określonej równaniem:

E_c = 18 000 t^-3/4

Dla zakresu (780 – 3 000) nm, gdy czas jednorazowej ekspozycji t > 1 000 s natężenie napromienienia E_c nie powinno przekraczać wartości 10 W/m².
Ocenę obciążenia termicznego skóry należ wykonywać dla całego zakresu promieniowania widzialnego i podczerwieni, jeżeli czas jednorazowej ekspozycji t < 10 s. Wówczas napromienienie skóry N_c nie powinno przekraczać wartości określonej równaniem:

N_c < 20 000 • t