Położenie stanowiska pracy w odniesieniu do podłoża

Stanowiska pracy usytuowane na wyższym lub niższym poziomie w stosunku do podłoża niosą ze sobą ryzyko upadku człowieka z wysokości. Upadek z wysokości zdefiniowany jest przez trzy fazy:

rozpoczęcia spadania będącego skutkiem zachwiania, poślizgnięcia, potknięcia, itp.,
swobodnego spadania,
zatrzymania spadania na skutek uderzenia o podłoże lub elementy stanowiska pracy.

Upadek z wysokości stanowi jedno z najpoważniejszych zagrożeń na jakie jest narażony człowiek w środowisku pracy. Wystąpienie tak rozumianego upadku z wysokości grozi człowiekowi bardzo poważnymi obrażeniami lub śmiercią na skutek zderzenia z elementami konstrukcyjnymi stanowiska pracy lub podłożem. Ze względu na wagę tego problemu konieczne jest podejmowanie działań zapobiegających możliwości występowania spadania z wysokości. Do najważniejszych z nich należą:

stosowanie barier, pomostów i innych rozwiązań konstrukcyjnych uniemożliwiających pracownikowi rozpoczęcie spadania,
stosowanie indywidualnego sprzętu uniemożliwiającego człowiekowi wejście w strefę stanowiska pracy zagrożoną upadkiem z wysokości,
stosowanie podnośników z koszami i opuszczanych wind,
stosowanie odpowiednio skonstruowanych i zabezpieczonych rusztowań,
stosowanie ochron grupowych np. siatek ochronnych.

W przypadku braku możliwości zastosowania takich środków technicznych konieczne jest użycie indywidualnego sprzętu chroniącego przed upadkiem z wysokości.

O skuteczności działania indywidualnego sprzętu chroniącego przed upadkiem z wysokości decydują trzy podstawowe czynniki:

parametry techniczne (jak np. wytrzymałość na zerwanie, odporność na obciążenie dynamiczne, zdolność amortyzacji itp.);
prawidłowy dobór sprzętu, z uwzględnieniem specyfiki stanowiska pracy;
metody użytkowania sprzętu.