Intencją ekspertów, opracowujących normy europejskie, było stworzenie jednolitych zasad znakowania, które wraz z informacjami zawartymi w instrukcjach użytkowania wyrobów, miały umożliwić dobór środków ochrony indywidualnej do zagrożeń na stanowiskach pracy. W dużej mierze cel ten został osiągnięty. Podstawowym problemem, w wielu przypadkach, pozostaje jednak odniesienie symboli znakowania, stanowiących informacje o spełnieniu wymagań normy, do konkretnych zagrożeń występujących na stanowiskach pracy.
Ze względu na to, że środki ochrony indywidualnej bardzo często wywołują u użytkowników uczucie dyskomfortu, konieczność ich noszenia przez cały czas trwania zmiany roboczej powoduje często negowanie przez pracowników ich przydatności. W rzeczywistości przekroczenia dopuszczalnych stężeń lub natężeń czynników szkodliwych występują często jedynie przy wykonywaniu niektórych czynności zawodowych i są krótkotrwałe. Rozwiązaniem tego problemu wydaje się być wprowadzenie i oznakowanie stref zagrożenia, w których pracownicy zobowiązani są do stosowania środków ochrony indywidualnej, przy wykonywaniu określonych czynności zawodowych.